Het magazine Leven in Valkenswaard, aflevering 16, dat 11 december verscheen, handelt over het lager onderwijs in Valkenswaard tussen 1850 en 2015. Voor dat nummer schreven wij een korte biografie van (hoofd)-onderwijzer Piet Fasol. De bijdrage is hieronder weergegeven. Romé Fasol sprak bij de presentatie van het tijdschrift een inleidend woord over het leven van zijn vader.

In 2007 vond ik de tijd rijp wat herinneringen op papier te zetten. In een beperkte oplage van 200 stuks kwamen die beschikbaar voor familie en vrienden en vooral voor onze drie kleinkinderen. Ik heb het stellige vertrouwen dat het voor hen een baken in hun leven zal worden. Het boek kreeg als titel ‘Late Haver‘. Een herinnering aan mijn moeder die weliswaar nooit aan mijn levenslot heeft getwijfeld, maar toch verzuchtte toen ik in Tilburg afstudeerde: “Kijk, late haver komt ook op”. Daardoor gesterkt, heb ik het boek op 1 oktober 2007 aangeboden aan de heer Ederveen, burgemeester van Valkenswaard. Het is de laatste keer geweest dat ik hier in het gemeentehuis kwam, nadat ik er als wethouder en waarnemend burgemeester (in het halve jaar tussen Van Zwieten en Bartels) wonderschone avonturen heb beleefd. Mijn vader zou er trots op zijn geweest!

Mijn vader! In aflevering 16 van ‘Leven in Valkenswaard‘, heeft hij vandaag een eervolle pagina gekregen. Daar zijn ik en mijn Tilly, en ook onze Peter en Carola erg blij mee. Want Piet Fasol is voor ons in de familie al meer dan 50 jaar een man die we kennen en herkennen van foto’s, maar ons ook herinneren door zijn karakteristieke vaderschap en vrolijke maar serieuze levenswijze. In zijn kleine openbare school met zo’n 30 leerlingen die allen, zes klassen tezamen, in één lokaal zaten, was hij een soort Jac Thijsse. De kinderen aanhoorden 6 jaar lang zijn abc van de taal en de tafels van vermenigvuldiging bij het rekenen. Er ontstond een band met de kinderen waar ook ons gezin bij betrokken werd.

Was de dominee op school voor catechisatie, dan werd in onze achterkamer aan de katholieke jongens en meisjes verteld waarvoor die grote Nicolaaskerk diende en waarom Valkenswaardse mensen naar Handel liepen. Beurtelings kwam de kapelaan en als die niet kon, deed mijn moeder het verhaal. De kinderen kwamen bij ons ook in onze grote tuin, die aan het einde lag van het Fasollepaaike (een landweg tussen het einde van Kromstraat en de Dommelseweg). En voor kinderen die uit lastige milieus kwamen, was hij ook een pater familias, die voor hen opkwam.

Toen de oorlog voorbij was, hoorden we de verhalen over het verzet van de jongens van Van Tongeren, die op de zolder van de school hun dappere werk deden. We zagen vol verbazing hoe Canadezen met hun kleine tanks de schoolgang inreden en daar tussen de kapstokken motorisch onderhoud pleegden. Ik herinner me hoe het Rooie Keesje (ook een legende) met zijn tenen aan de buizen van het hekwerk rond de speelplaats kon hangen. De reuzengrote kastanjebomen voor de school kreunden vol bewondering  in de herfstwind. Met dit soort herinneringen had ik misschien in Valkenswaard moeten blijven wonen.

Netje Van den Berg (wie van jullie kent haar nog?) zei bij mijn vertrek vol genegenheid tegen me: “Als ik 40 jaar jonger was geweest, dan waarde gij de mènne geworden!” En wie weet had ik dan beantwoord aan het woord van Piet Jaspers en van Van Hellenberg Hubar en was ik inderdaad hier gebleven. Jan van Holten, toenmalig bevlogen raadslid (en zoon van zijn vader die hier wethouder was), zei bij dat vertrek tegen mij: “Ik heb zes jaar lang bij jouw vader in de klas gezeten. Eigenlijk zijn wij beiden voor een deel door dezelfde vader opgevoed”. Dát zijn erg mooie herinneringen!

Mijn gezin en ik zijn blij en trots dat we ons vandaag heel even, door uw initiatief, Piet Fasol weer herinneren. Hij was een fantastische en zeer gewaardeerde hoofdonderwijzer en huisvader. Tegenwoordig krijgen zulke mensen een lintje. Bij leven fietste hij al over een Fasollepaaike en kreeg bij zijn pensioen Valkenswaardse sigaren. Bij zijn uitgeleide einde april dwarrelden op weg naar de begraafplaats grote vrolijke sneeuwvlokken over ons neer. Nu kunnen we hem ons herinneren door een plaatsje in deel 16 van “Het leven in Valkenswaard”. Heel goed en heel mooi! Ik dank jullie wel.

Onderstaande tekst verscheen in ‘Leven in Valkenswaard’.

(Hoofd)-onderwijzer Piet Fasol (1890-1961)

Ga naar: De stem van mijn opa

Waardeer dit artikel!

Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Zo help je deze website in stand houden. Steun fasol.nl met een donatie op NL87ASNB8821079104 t.n.v. Antiquariaat Fasol, onder vermelding van ‘Donatie fasol.nl’.