Oom Leo is in mijn jeugd vaker de gulle aanbieder van een comfortabel vakantiehuis aan zee geweest. 1973? Mijn vader was eindelijk in het bezit gekomen van een rijbewijs (“alleen voor voertuigen met automatische gangwissel”) en een felwitte DAF 55, maar nog niet zo stuurvast (hij zou dat overigens nooit meer worden), dus de veilige landsgrenzen verlaten was out of the question.
Wat was er bovendien heerlijker voor Limburgse kinderen dan een zandstrand en de ruige branding waar je tegen in kon rennen? Wij gingen met “die van Zeelst”. De moeders konden voordelig inkopen doen bij de …Etos? (tante Netta , help mij), koken en blijven aanrommelen en opruimen, net als thuis.
Voor een puberende jongen voor wie Heythuysen al gauw te benauwend zou worden was het huis in Egmond aan de Hoef een verademing: chromen zithoek! Grafiek van Ans Wortel aan de muur! Kunststof eetkamerstoelen waarop je kon veren….Kasten vol imponerende, geleerde boeken, G.K. van het Reve…. Vader had aan oom Leo gevraagd of hij de “slèchte buuk” veilig weggestopt had: Ja, op de studeerkamer, kon ik nog net opvangen. Een uur later had ik ze, met rode oortjes, gevonden….
Wij hebben meerdere zomerweken doorgebracht in de huizen van Leo en Toos, ook nog in Alkmaar denk ik, en altijd lag er een lange welkomstbrief op tafel met een nauwkeurige opsomming van mankementen in huis (kraan op badkamer lekt, keukenkastje sluit niet goed), die tegelijk als werkorder voor oom Sraar dienst deed. Oom Sraar kon op klusgebied namelijk álles, een witte raaf in de familie van Els.
Hanneke, Margo en ik waren verrukt van de kat in huis, blijkbaar een generatiegebonden voorliefde, want tante Netta hoorden we vaak ongewoon fel uitvallen: “Die verdommese rótkat!” wanneer het arme dier haar weer bijna deed struikelen….
Herinneringen…. De onvermijdelijk gloeiend roodverbrande rug van mijn vader….het eindeloos Tour de France gejengel op Hilversum 3…de nare buurman die niet van kinderen hield… en welke auto was het die eens 2 voltallige families tegelijk vervoerde, waarvan minstens 2 kinderen in de “kattenbak” of op de bodem van het voertuig?
Leo was een van mijn gevoeligste ooms, hij schreef de mooiste afscheidsbrief aan mijn moeder, in 1985. Toos en hij kwamen mij meteen opzoeken na mijn eigen onfortuinlijke diagnose in 1997, die nu al weer zo veraf en “onschuldig” geworden lijkt. Leo zat naast me in de laatste VARA Matinee die hij denk ik bezocht heeft, met de verpletterende Turangalila symfonie van Messiaen. De laatste keer dat ik hem zag, als laatste neef die op bezoek kwam, leek hij nóg meer op mijn moeder. Bij alle ongemak en tegenslag was hij nog even geestig en gevoelig, als altijd.
Leo wilde graag dat ik mee zou gaan werken aan de Familiekrant. Dat is het minste dat ik nu nog voor hem doen kan. Bij deze, Leo!.
Thijs
Verschenen in Familiekrant Van Els, nr. 11, maart 2004
Waardeer dit artikel!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Zo help je deze website in stand houden. Steun fasol.nl met een donatie op NL87ASNB8821079104 t.n.v. Antiquariaat Fasol, onder vermelding van ‘Donatie fasol.nl’.
