Raadsvergadering van dinsdag 15 april 1997.
In de stemmige winterdagen vernamen wij het bericht dat Jun Moorman ernstig ziek was. Kort daarna ontmoette ik hem hier voor het gemeentehuis. Warm ingepakt in zijn monty-coat stonden wij te praten. Zijn ogen, altijd alert achter die goud-gerande brilleglazen, stonden ernstig. Zonder omhaal en met veel realiteitszin vertelde hij zijn verhaal. Dan plots brak de ernst en glinsterden er weer pretlichtjes in zijn ogen terwijl hij zijn toestand relativeerde. Hoop leefde in ons hart. In de ijle winterlucht verwaaiden ernst, woorden en adem.
De eerste uren van de 9de april plantte ik met drie klassen leerlingen van de Doolgaardschool bomen ter gelegenheid van boomplantdag. De jongens en meisjes werkten met ijver en blijheid aan hun belangrijke taak: de natuur en de eer van de Doolgaardschool was in hun hart en hun hoofd. Het lenteweer was fraai en de kinderstemmen vulden de lucht. Maar de andere aanwezigen waren met hun gedachten aan de Meterikseweg. Later op de dag hoorden wij dat Jun in diezelfde uren dat wij de bomen hebben geplant, het moede hoofd had neergelegd.
Zijn laatste dagen in Horst lag hij daar in zijn huis in verdriet en berusting. Wie er voorbij kwam en het zich realiseerde, kromp het hart ineen. Diep verdriet en leegte is er nu in dat huis en zijn familie. De school, die hem op handen droeg, is nu anders. De gemeenschap die hij diende in vele hoedanigheden, heeft veel verloren.
Ook de uitdagingen van de politiek beroerden hem. In de jaren tussen 1966 en 1974 zette hij zich in voor het werk van de gemeenteraad. Zo ook in de periode 1978-1981, toen hij Horst er vertegenwoordigde voor de Partij van den Arbeid. Zijn benoeming tot directeur van de Doolgaardschool deed hem overwegen, daar alle aandacht aan te geven. Hij droeg zijn raadswerk over aan Toos Buyssen.
Vandaag is er verdriet in de harten van velen. Mensen als Jun zijn dun gezaaid. Zijn toewijding en zorg, zijn engagement en verantwoordelijkheidsgevoel, zijn realiteitszin en gerelativeerdheid zullen wij vaak en diep missen. Horst is nu anders.
In dankbaarheid spreek ik hier in uw raad deze woorden uit. Woorden die niet helen. Woorden die amper troosten. Maar het beste zijn van wat wij voelen. Zijn werk is niet vergeefs. In onze herinnering zien wij zijn glinsterende ogen en zijn markante figuur. Wij horen in gedachten dat aardige stemgeluid en herkennen zijn zorg en werk in school en gemeenschap. Moge dat lange tijd zo blijven.
Dit artikel is onderdeel van de in 2007 gepubliceerde bundel Late Haver.
Waardeer dit artikel!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Zo help je deze website in stand houden. Steun fasol.nl met een donatie op NL87ASNB8821079104 t.n.v. Antiquariaat Fasol, onder vermelding van ‘Donatie fasol.nl’.
