Op 1 april 2011 zijn Jan en ik getrouwd. Dat deze dag niet onopgemerkt voorbijgegaan is, om de Grote Schrijver Gerard Reve te citeren, moge blijken uit bovenstaande foto.
Op die dag was het precies 10 jaar geleden dat het eerste “burgerlijk huwelijk voor paren van gelijk geslacht”, in de volksmond ”Homohuwelijk”, werd gesloten. Burgemeester Job Cohen van Amsterdam was destijds de buitengewone trouwambtenaar die de eerste mannenparen en vrouwenparen in de echt verbond.
Voor Jan en mij had de huidige burgemeester, Eberhard van der Laan, zijn agenda vrijgemaakt om aan deze bijzondere gelegenheid extra cachet te geven (Nederland is het eerste land waar homohuwelijken zijn gesloten). Het enige andere huwelijkspaar van die dag, voor ingewijden: de bekende Nederlands Elftal hockey-ster Kim Lammers en haar verloofde Sanne Dufrenne, had te kennen gegeven niet al te veel media-exposurete willen (“niet te veel pottenkijkers” wilde de ambtenares nog zeggen, maar die term werd meteen als ongepast terzijde geschoven..).
Maar Jan en ik vonden: een huwelijksplechtigheid die je zo royaal krijgt aangeboden door de gemeente Amsterdam, inclusief fraaie locatie (Restaurant van het Amsterdams Historisch Museum, in hartje Centrum), smaakvol ontworpen uitnodigingen op geschept papier, lederen trouwboekje, een roze bruidegomstaart van 6 etages incl. plastic mannenpopjes, prosecco in overvloed, een set gegraveerde pennen, dvd opname van de hele plechtigheid, en niet te vergeten dus een trouwambtenaar die je bepaald niet uit de standaardlijst kunt kiezen. Wij ondertekenden de huwelijksakte gezeten – als eerste paar ná Willem-Alexander & zijn Máxima in 2002 – aan de speciaal vervaardigde uitschuifbare tafel (zie foto) die vervolgens nu te bewonderen is als museumstuk. Daar mocht dus wel wat tegenover staan. Dus braaf glommen en wuifden wij voor de toegestroomde lokale, nationale en zelfs internationale pers, wij lieten ons van onze beste kant zien voor alle tvcamera’s en voorbeeldig brachten wij ons spontane en ook soms ingestudeerd politiek correcte praatje. Alleen PowNed hebben we geweigerd. Die hadden het “coole” plan ons te komen filmen bij de diverse ochtendrituelen waar je als normaal mens al liever geen camera bij hebt, laat staan op je trouwdag.
Het aanbod van de Gemeente kwam overigens als een geschenk uit de hemel. Jan en ik zijn beiden van het besluiteloze type. Elkaar al 17 jaar kennen maar nog steeds niet samenwonen, al een half jaar in ondertrouw maar nog niets geregeld voor het huwelijk, geen datum, geen trouwlocatie, laat staan het hele circus er om heen van bruidslijsten, tafelschikkingen, ceremoniemeesters, witte duiven, corsages, fotografen etc. Slechts 16 dagen voor 1 april kwam bij toeval en via via de bijna paniekerige vraag bij ons aan of wij niet mee wilden doen aan deze speciale feestelijkheden op 1 april. Alles was al geregeld door de Gemeente behalve – helaas – een niet onbelangrijk detail: de trouwparen. Ja, je gelooft het niet, maar het was echt zo. Ik citeer Reve weer: goede raad was duur, en ongewoon snel en alert hebben we Ja geroepen op deze luxe uitnodiging. Maar ook dan moet je in zo weinig dagen opeens nog veel regelen: Een nieuw pak, een mooie lunch op een aardige locatie want we kunnen de mensen toch niet weer met alleen een stuk taart achter de kiezen weer naar huis sturen?; de gastenlijst, de interviews voor de speechwritervan de burgemeester en het NRC Handelsblad.. En, o ja, zullen we toch ook maar trouwringen doen?
Het werd een geweldige dag. Helaas konden we van de familie van Els/ Timmermans maar een zeer selecte afvaardiging nodigen. De kelder van het museum, waar het taartsnijmoment zou plaatsvinden bood slechts plaats aan een beperkt aantal mensen. Zij die er bij geweest zijn praten er nog over na en zij die er niet bij zijn geweest sturen ons nog steeds krantenknipsels en weblinkjes door. Op www.nu.nlwordt onze Taartsnijfoto bij werkelijk alle onderwerpen die maar in de verte met homoseksualiteit te maken hebben weer uit de kast getrokken: homo’s in het VS leger, weigerambtenaren, een deftig onderzoeksrapport van het Sociaal Cultureel Planbureau, etc.
Thijs
Verschenen in Familiekrant Van Els, nr. 23, december 2011.
Ga naar: Zingen
Waardeer dit artikel!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Zo help je deze website in stand houden. Steun fasol.nl met een donatie op NL87ASNB8821079104 t.n.v. Antiquariaat Fasol, onder vermelding van ‘Donatie fasol.nl’.
