Het laatste ‘bericht uit de wei’ is nu al weer vijf maanden oud. Ik begon toen met het ‘slechte nieuws’- zoals dat tegenwoordig in een gelikt verkooppraatje hoort –, dat Ineke en ik al een tijd geen vorderingen maakten op het punt van de bekende ‘handicap’. Dat slechte nieuws moet er nu ook maar meteen uit: ‘sinds begin oktober geen verdere vorderingen’. Inekes handicap is nog steeds 40, die van mij 39. Dat wil zeggen, dat we allebei nog geen echte handicap hebben, want die begint pas bij 36.

Wij garanderen jullie echter dat we binnenkort de ‘grote sprong’ zullen maken: het grote, goede nieuws staat dus in de volgende Familiekrant.

Er is natuurlijk ook ‘goed nieuws’: dat we sinds oktober geen handicapverbetering hebben gerealiseerd, ligt ook eigenlijk nauwelijks aan onszelf. De verklaring ervoor namelijk is, dat de golfbaan het merendeel van de voorbije tijd ‘non-qualifying’ is geweest, wat wil zeggen, dat men zich niet kan verbeteren. In de winter wordt namelijk de baan aangepast, om te voorkomen dat de kwetsbare delen van de grasmat beschadigd raken. De lengte van de meeste ‘holes’ wordt bijvoorbeeld kleiner en je bent daardoor wel eens in minder slagen bij het putje waar de bal in moet. We hebben ondertussen heel regelmatig gespeeld en we denken dat we echt wel vooruit zijn gegaan. Het – in spanning – wachten is nu op het moment dat de baan weer ‘kwalificerend’ is, ongeveer 1 april.

Overigens is er wel groot golfnieuws te melden van hieruit. Als je de kranten gelezen hebt, kun je het ook zelf gelezen hebben. Een clubgenoot van ons, een ‘professional’ van eigen kweek en van echt Nijmeegse bodem, heeft de vorige week een groot golftoernooi gewonnen in Dubai. Veel groten uit de profwereld deden mee, maar tot ieders verrassing won Robert-Jan Derksen. Lid van onze club! De enige prof ter wereld die door een golfclub gesponsored wordt, volgens de kranten. Overal in de wereld vragen ze zich nu af wat toch ‘Golfclub Het Rijk van Nijmegen’ betekent. Dat stond op zijn spullen, wel in kleine lettertjes, maar iedereen heeft het natuurlijk gezien. En iedereen die ons sympathieke clublid op zijn zegetocht gevolgd heeft – een ongelooflijk knappe ‘put’ van ca 30 meter afstand als laatste slag -, loopt zich nu het hoofd te breken wat dát nou betekent.

De contributie die we jaarlijks betalen is wel hoog, maar dat is het toch echt wel waard! Bedenk bovendien – maar dat is voor de familiekring alleen – dat Robert-Jan zijn eerste lessen heeft gehad van dezelfde ‘pro’ (leraar, dus) als Ineke en ik.

Dit alles zeg ik ook om jullie gerust te stellen: die (echte) handicap van Ineke en mij zal er nu snel zijn. En nóg een geruststelling, de familie hoeft ons niet te sponsoren.

Theo

Nijmegen, 15 maart 2003.

Dit artikel verscheen in Familiekrant Van Els, nr. 10, april 2003.

Waardeer dit artikel!

Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Zo help je deze website in stand houden. Steun fasol.nl met een donatie op NL87ASNB8821079104 t.n.v. Antiquariaat Fasol, onder vermelding van ‘Donatie fasol.nl’.